milan kundera’nın, ilginç sistem eleştirisi; hem özleneni hem yıkılanı ele alıyor ve kavrayabiliyor olmasından ötürü bir hayli de önemli bir eser...
milan kundera’nın aynı zamanda iyi bir şair olabileceğini (ne demekse?!) ve şairlerin hayatlarıyla bir hayli ilgilendiğini, onları bir hayli önemsediğini hissettiriyor; kundera bu şairlerin isimlerini tek tek anıyor ve jaromil’in yaşam simetrisinin bazı şairlerle kesiştiğini hissediyoruz.
romanın sonlarına doğru her daim "genç" lermontov’a bolca gönderme yapıyor kundera.
bir okuma diğerlerini çağırır derler.
(bkz: arthur rimbaud)
(bkz: lermontov)
(bkz: zamanımızın kahramanı)
şimdi aklıma gelmeyen pek çok ismi sayamıyorum elbet. ama böylesi daha iyi...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?