vuslat

bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar
ömrün bütün ikbalini vuslatta duyanlar
bir hazzı tükenmez gece sanmakla zamanı
görmezler ufuklarda şafak söktüğü anı
gördükleri rüya, ezeli bahçedir aşka
her mevsimi bir yaz ve esen rüzgarı başka
bülbülden o eğlencede feryad işitilmez
gül solmayı, mehtap azalıp bitmeyi bilmez
gök kubbesi her lahza bütün gözlere mavi
zenginler o cennette fakirlerle müsavi
sevdaları hülyalı havuzlarda serinler
sonsuz gibi bir fıskiye ahengini dinler

bir ruh o derin bahçede bir defa yaşarsa
boynunda onun kolları, koynunda o varsa
dalmışsa, onun saçlarının rayihasiyle
sevmekteki efsunu duyar her nefesiyle
yıldızları boydan boya doğmuş gibi, varlık
bir mucize halinde,o gözlerdedir artık
kanmaz en uzun buseye, öptükçe susuzdur
zira susatan zevk o dudaklardaki tuzdur
insan ne yaratmışsa yaratmıştır o tuzdan
bir sır gibidir az çok ilah olduğumuzdan

onlar ki bu güller tutuşan bahçededirler
bir gün, nereden, hangi tesadüfle gelirler
aşk onları sevk ettiği günlerde, kaderden
rüzgar gibi bir şevk alır oldukları yerden
geldikleri yol… ömrün ışıktan yoludur o
alemde bir akşam ne semavi koşudur o
dört atlı o gerdune gelirken dolu dizgin
sevmiş iki ruh, ufku görürler daha engin
simaları gittikçe parıldar bu zaferle
gök her tarafından donanır meşalelerle

bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar
varlıkta bütün zevki o cennette duyanlar
dünyayı unutmuş bulunurken o sularda
- zalim saat ihmal edilen vakti çalar da -
bir an uyanırlarsa leziz uykularından
baştan başa, her yer kesilir kapkara zindan
bir faciadır böyle bir alemde uyanmak
günden güne hicranla bunalmış gibi yanmak
ey talih! ölümden de beterdir bu karanlık
ey aşk! o gönüller sana mal oldular artık
ey vuslat! o aşıkları efsununa ram et
ey tatlı ve ulvi gece! yıllarca devam et


yahya kemal beyatlı