vefa borçu

bazen karsiligi meta ile odenmeyecek hedeler vardir. bir insanin bir baska insan icin yaptigi hic karsilik beklemeden gerceklestirdigi seylerdir bunlar ve karsiliginda tesekkur bile beklenmez. "iyilik yap denize at" diye bir atasozumuz vardir. iyiligi yaptiktan sonra karsilik beklenmemeli hatta unutulmalidir. lakin iyiligin yapildigi kisi asla bunu unutmaz kendini daima vefa borcu altinda hisseder, tabii insanlik erdemlerinden nasibini almis bir kisi ise bu insan. ben sana bir iyilik yapmistim su tarihte denilerek, surekli yapilan iyilik kisinin basina kakilmamalidir. boyle olursa bir anlami kalmaz yapilan iyigin. "iyilik yap maraz bul" seklinde halk arasinda cok kullanilan bir tabir vardir. bu da yanlis degildir, ates olmayan yerden duman cikmadigi gibi, butun bu ozdeyislerinde cikis noktalarinda haklilik payi vardir elbet. ama eger bu ozdeyise takilip kalirsak iyilik yapmaktan, hep geri durmamiz gerekecektir. bu da insanligin refahi ve gelismesi icin engel adimlardan biri olacaktir. iyilik yapalim, bunu unutalim diyor satirlarin bilgici boylece karsidaki insani rencide etmez, onu kendi vefa borcuyla basbasa birakmis oluruz. ve gun gelir bu vefa borclari, hic beklemedigimiz bir anda yerini bulur bizi yeniden mutlu eder.bir de ornekleyelim;
eger bir insanin egitimine katkida bulunuyorsaniz, o insanin iki de bir de gelip size tesekkur etmesini beklemeyecek kadar kutsal bir vazife yapiyorsunuz demektir, insanlik adina. ve bir gun onun diplomasiyla cikip size gelmesi, en buyuk vefa borcunun odenmesi demek degilmi dir?