vapur hikayeleri

gözleri mağrur, yüzü asıktı vakur’un. arnavutköy’den 8.20 vapuruyla hareket etmiş eminönüne gitmekteydi, işine. diğer günlerden bugünü ayıran şeyler vardı. gazetesi yoktu elinde. ne gözlüğünü almıştı, ne de kasketi kafasındaydı. bugün bir boştu içi, dışı. boğazın akıntısına kaptırmıştı sanki. sabah güneşi, dolmabahçe’nin camlarına vururken, kendini görmeye çalıştı. acayip şeyler düşündü. aylardan hazirandı, bugün doğum günüydü. yalnızdı. "çay içeen" diye bağırdı çaycı, çay bile almadı. çaycı önünde kısa bir es yaptı, önemsemedi devam etti "çay içeen" diye bağırarak devam etti. karşısında her gün gördüğü selamlaştığı adamlar vardı. onlarla selamlaşmadı. onlar da önemsemediler. o vapurun müdavimlerinden biriydi. sadece bir sıfattı. o sıfat olmayı sevmezdi pek, ama bazen sıfat olmak sağlığa yararlıydı. bilirdi.

karaköy civarlarında, yerinden kalktı. vapurun demirliklerine yaslandı, aşağı baktı. "bir deniz mahsulü ol deseler hangisi olurdum" diye içinden düşünmeye başladı. hamsi? hayır çok oynak. istavrit? çok kılçıklı. palamut? çok iri... insan gözüyle balık olmayı beceremedi. insan balıkları nasıl bilirdi? ya balıklar insanları nasıl bilirdi? bugün doğum günüydü. kendisine bir hediye olarak akşam rakı içecekti. yine komşusu nadide’den başka kimse hatırlamayacaktı bu gün’ü. "şu vapur bir yanaşsa, işe gitsem" dedi içinden. kimsenin umrunda olmayan günlerden birini daha geçirmenin peşindeydi. güneş batsın, hava kararsın, bir zaman akımı olsun, uyusun, zaman aşımı olsun uyansın. kaldığı yerden devam etsin günler. bir şeyi beklemesin. öyle geçsin.

vapur eminönü iskelesine yanaşıyordu. halatlar atıldı, gerdirilmeye başlandı. insan da tıpkı vapur gibi değil miydi? bir kıyı buldu muydu, hemen sımsıkı bağlanırdı. içinden insanlar geçen bir iskeleydi hayat... vapurdan indi. elinde gazetesi yoktu, gözlüğünü almamıştı. çay da içmemişti. bugün değişik olsun diye epey yorulmuştu. doğduğu gün acaba ne değişmişti bu dünya da? ezan okunmuş muydu kulağına? ah! şu iskelelerden caddelere geçmek, çok yorucuydu....