unutmak yok

bunca zamandir nerede oldugumu soracak olursan
’oldu birseyler’ demeliyim
oturmaliyim bir tasa
kararan dunyada,
kendini yemis bitirmis bir nehirde.
korumasini bilmiyorum yitirdiklerini kuslarin
geride biraktigim denizi
ya da cigligini kizkardesimin.
nedir bu topragin zenginligi?
gun neden gunle kapaniyor?
neden karanlik gece calkalaniyor agzimda?
ve olum neden?

nereden geldigimi sormayacak misin?
anlatayim sana
kirik seyleri
acili kaplari
sik sik tozlanan koca sigirlari
ve tutulu kalbimi.

bunlar ne bellegimizde uyanan sari guvercinler,
ne de anilardir kusaktan kusaga akan.
aglayan yuzlerdir bunlar,
parmaklardir girtlagimizdaki,
ve topraga dusen yapraklardir.
yiten gunun karanligidir.
yesertir kaleleri huzunlu kanimizdaki.

iste menekseler ve iste kirlangiclar,
sevdigim her sey
tatli mesajlar veren gunbegun
acikta zaman
tatliligi artan.
kacamayiz biz dislerimizin arasindan:
neden kemiriyor bosa giden zaman
sessizlik kabugunu?
ne yanit verecegimi bilmiyorum.

o kadar cok ki olumuz
ve o kadar cok ki kizil gunes onunde setler
ve o kadar cok ki carpik kabuklu baslar
ve o kadar cok ki opucuklerimizi engelleyenler
ve o kadar cok ki unutmak istediklerim.

pablo neruda