hrant dink in ağzından anadolu insanının dervişliğini anlatan sözün geçtiği gerçek bir hikayedir:
bir gün sivasın bir köyünden yaşlıca bir adam arar dink i , der ki buralara fransadan gelmiş bir hafta kadardır buralarda gezen yaşlıca bir hanım hakkın rahmetine kavuştu ,biz de namazını kılıp gömdük ama sonra öğrendik ki sizlerdenmiş bir sorup soruşturuver sen kimlerdenmiş ,dink soruşturur rahmetli kızı istanbulda çalışan kendi fransada yaşayan bir hanımmış,gider kızını bulur derki senin annen nerde kız annem fransa da der -peki gelmez mi hiç türkiyeye gelir bazen ama biz sivaslıyız kendi doğduğu köye gider fransaya dönüşte bana bazen uğrar bazen uğramaz ,dink açıklar o zaman kıza annesinin vefat ettiğini köyde ve gömüldüğünü ,kız annesinin cenazesini gömülmüş olsa bile almak için köye gider ,ertesi gün dink e telefon açar ben köye ulaştım diye dink sorar getiriyor musun cenazeyi o zaman kız ağlamaktan konuşamaz ,telefonu o ilk dink i arayan amca alır dink sorar amca ne oldu diye amca cevaplar , oğul biz bir şey yapmadık cenazeyi götürmesine engel de değiliz amma ben derim ki "su çatlağını buldu" burda kalsın rahmetlinin mezarı.
hrant dink bu cevaptan sonra kendisinin de ağladığını söylüyor ,bu anadolu bilgeliğine....
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?