sosyal darwinizm

toplumu oluşturan sınıfların kendi haline bırakılmasını savunur. çünkü sosyal yardımlar toplumsal açıdan güçsüz sınıfın yararına çalışıp daha güçlü bir sınıfa yükselme zorunluluklarının önüne set çeker. yok olması gereken bu sınıfın çektiği çileyi uzatır. sosyal devlet bu yüzden zararlıdır der.

yani toplumsal yapının gereklerini en fazla yapabilen kişi yaşar. yaşamak için çalışmak gerekiyorsa en çok çalışan yaşar, üretmek gerekiyorsa en çok üreten yaşar. hiç üretmeyen bir bireye yapılan sosyal yardım o bireyin sadece daha fazla tembelleşmesine sebep olur, o yüzden yapılmamalıdır. insanlar hayatta kalmak için çabalamalıdır, hayatta kalamayan içinse bizim yardımımız sadece balık vermektir, balık tutmayı öğrenemiyorsa yok olmaya mahkumdur denir. balık tutmayı bilen insanların da sonu belli bir kesim için kendinden vermesini engellemek ister.

bu düşüncede bireycilik hakimdir. sınıfından bağımsız olarak her birey bir şey yapmaya çabalarsa herkes üreteceği için toplum bu rekabetle sosyal devletten daha hızlı gelişebilir. "devlet bize bahmiyi" diyenleri sıfıra indirir. devlet her vatandaşına aynı derecede bakar çünkü.

liberalizm esas alınır. devletin müdahalesine kapalı bir serbest piyasa vardır. her bireyin rekabete girme özgürlüğü vardır. bu toplumda hayatta kalmak için kendin için iyiyi en fazla senin başarman gerekir. böyle bir piyasada sonuç senin hayattan elenmen olacaksa bunu senin tercihlerinin diğer insanlarınkinden daha yanlış (yanlış demeyelim o an yaşamaya devam etmek için uyman gereken kurallara uyumsuz diyelim) olduğu için olacaktır.
sosyal darwinizmin mantığı budur.

kimler bunu uyguladı dersek sömürgeci devletlerin hepsi buna örnektir. hatta osmanlı bile müslümanlığı yayma misyonerliği adı altında uygulamıştır.
ama ne yazık ki sömürgecilik buna kötü bir örnektir çünkü sosyal darwinizm güçsüzün güçlü tarafından ezilmesini hoşgörmez. yapılması istenen kendi kendine başarısız olacak güçsüzün doğal süreçte piyasadan silinmesini beklemektir.

en iyi uygulayan otto von bismarck olmuştur. bu sistemdeki tek açık insanların birbirine güven duygusunun buna izin vermemesidir. yine de destekleyen sosyologlar az değildir.