nys

bugün berivanlar berivan olarak dağlarda süt sağamıyor, berivan dediğinde bir kürt kızına nüfus memuru berivanı geçmiyor kayda. berfinler kar üstünde açmadan eziliyor. olağanüstü hal bölge valileri mutlu bir şekilde sırıtırken, berfinin payına gözyaşı düşüyor.

uğur on iki yaşında on üç kurşunla can veriyor, ceylan odun toplarken kafasına havan topu düşüyor. mizgin sekiz yaşında, rozerin on üç yaşında, enes ise henüz altı yaşında düşüyor toprağa bir kurşunla. “kadın da olsa çocuk da olsa gereği yapılır” diyen devlet görevlilerinin olduğu bir ülkede kürt çocukları için gereği geciktirilmeden yapılıyor.

bizler hiçbir çocuğun yatağı çamurlu asker postalıyla kirletilmesin derken, çocuklar düşüyor teker teker toprağın kara bağrına cansız bedenleriyle.

vuruluyoruz dağların kuytuluk bir boğazında, vakitlerden bir sabah namazında, vuruluyoruz, hiç sorgusuz, yargısız...

korkuyorum bir kürt çocuğunun başına gelen benim de başıma gelir mi diye. bu yüzden 13 basamaklı merdivenden ağır ağır iniyorum düşmemek için. mesudiyeli mesutun dayanılmaz yalnızlığını yaşıyorum.

ne kadar dikkat etsem de, linç kültürünün piyonları buluyor insanı. işte böyle bir linçle karşı karşıya iken tanıyorum seni.

umudumu yitirmişken bir mesaj kendime getiriyor beni. aslında o kadar da yalnız olmadığımı hissediyorum. özlem duyduğum vicdanı buluyorum o mesajda. o mesajda ben seni tanıyorum.

sıradan bir sözlük macerasına anlam katıyorsun. tavsiyene uyuyorum şutlanmıyorum sözlükten, çünkü seninle iletişim halinde olmak bu topraklara dair umudumu güçlendiriyor.

senden üslup dersi alıyorum adeta, haklıyken haksız duruma nasıl düşülmeyeceğini öğreniyorum, sen fark etmeden senin yazdıklarını inceleyerek.

eğer geliyorsam bu sözlüğe ara sıra, buna neden olan iki kişi var hiç görmeden dost dediğim kendimce. işte bunlardan biri sensin, diğerini de biliyorsun zaten.

uzun lafın kısası iyi ki varsın, benim için en güzeli de iyi ki varlığından haberdarım.

seni baharmışsın gibi düşünüyorum,
seni diyarbekir gibi seviyorum…