nihayet

bu son kar olacak görüp göreceğim
kim bilir ne kadar göreceğim gelecek
şöyle lapa lapa bir karın sondurmasında
kar da nelerini seyretmeyi bir şeytan dürbününden
yanımda güler bastonunu da almış
tutmuş kolumdan yediyor beni yaşamaya
datça’ya ki kar yüzünden gidemiyoruz
o yüzden de kara ve bizim karıya kızıyorum ya
kar yağıyor üstümüze
acayip bir ışık rüzgara dalmış da içinden çıkamıyor
aşağıdan yukarı bir tipi aşağı-yukarı
ayaklarım kayıyor çocukken kızak kayarkenki gibi
şimdi kayıyorum bir başka ömre
makamı bunun “karca” makamı
devrilince devrini göreceğim nihayet
.

can yücel