nevrotik sayıklamalar

elimden böyle hiçbişey gelmemesi
böylece oturup kalmak...
o mucize yavaş yavaş silinirken
peşinden koşamamak...
çok canım yanıyo,hem de çok...
ve yapabiliceğim hiçbişey yok
üzülmeye,ağlamaya bile hakkım yok
çünkü hislerimi belli edersem
başkalarını üzücem,sinirlendiricem
tepkilerini içine saklamak
hayata bağıra bağıra küfretmek isterken
ne zor.
ama ben söylediklerinle deli gibi mutlu olmuş olsam da
heyecansız,kupkuru bi sesle konuştum seninle.
doğru düzgün hiçbişey söyleyemeden.
çünkü elimden gelen hiçbişi yok.
orda olmayı çok fazla istiyorum.
bi işe sahip olmak için değilçünkü benim hayatta tek beklentim
yaptığım şeylerden keyif almak
ve lanet olsun ki ben bu 2. şansı bile
elimin tersiyle itmek zorundayım.
üçüncü bi şansım olur mu olmaz mı bilmiyorum
artık herşey olması gerektiği için oluyo diye
düşünmekten bıktım.
niye böyle olması gerekiyo?
hazır olduğumda başka fırsatlar olucak mı?
onlar da bu kadar mutlu edebilicek mi beni?
kendime ait bi yaşam istiyorum
tek istediğim bu.
"isteyen istediğini yapsın,istediği yere gitsin"
diye bağırıyo.
istediğimi yapabilseydim zaten bu aptal yere
hiç geri dönmezdim
ama ne yazık ki herşey bu kadar basit değil.
bazen..bazen sadece biraz cesaretim olmasını istiyorum
kaybedicek hiçbişeyim olmasa...kaçıp gitsem...
nereye olursa...sadece ortadan kaybolmak.
ama olmam gerekenden başkası olamam
ve yapmam gerekenden başkasını yapamam.
çamurlu patikada yürüsem sessizce
dans etsem yerlilerle birlikte...