nazım a bir guz celengi

pablo neruda’nin aziz dostu nazim hikmet için yazdiği şiirdir. çevirisini ataol behramoğlu yapmıştır. şöyle ki;

niçin öldün nazım?
ne yapariz simdi biz
sarkilarindan yoksun?

nerde buluruz baska bir pinar ki
orda bizi karsiladigin gülümseme olsun?

seninki gibi atesle su karisik
aciyla sevinç dolu
gerçege çagiran bakisi nerde
bulalim?

kardesim,
öyle yeni duygular, düsünceler yarattin ki
bende,
denizden esen aci rüzgâr
kapacak olsa bunlari
bulut gibi, yaprak gibi sürüklenir
yasarken seçtigin
ve ölümünden sonra sana barinak olan
oraya, uzak topraga düserler.

al sana bir demet şili kasimpatilari
al güney denizleri üstündeki ayin soguk parlakligini,
halklarin savasini, kendi dövüsümü
ve yurdumun kederli davullarinin boguk
gürültüsünü
kardesim benim, dünyada nasil yalnizim sensiz,
çiçek açmis kiraz agacinin altinina benzeyen
yüzüne hasret,
benim için ekmek olan, susuzlugumu gideren, kanima
güç veren
dostlugundan yoksun.

hapisten çiktiginda karsilasmistik seninle,
zorbalik ve aci kuyusu gibi los hapisten,
zulmün izlerini görmüstüm ellerinde,
kinin oklarini aramistim gözlerinde,
ama parlak bir yüregin vardi,
yara ve isik dolu bir yürek.

ne yapayim ben simdi?
tasarlanabilir mi dünya
her yanina ektigin çiçekler olmadan
nasil yasamali seni örnek almadan,
senin halk zekani, ozanlik gücünü duymadan?
böyle oldugun için tesekkürler,
tesekkürler türkülerinle yaktigin ateş için...