mersin

1995-2000 yılları arasında öğrenciliğimi geçirdiğim; kilise’de gittiğimiz italyanca dersleri, her etkinlikte tıka basa dolu olan kültür merkezi, okul çıkışı otobüse atlayıp denize gittiğim koyları, yıllık ödenen ve toplamda diğer şehirlerde okuyan arkadaşlarımın nerdeyse 2 aylık kiralarına denk gelen ev kiraları, benim gibi et sevmeyen birine bile tantuni yediren tantunicileri, çarşı da kaçakçılar çarşısının arkasında ki kebapçıları ve nerdeyse masanın tamamını donatan ikramları, ayaküstü küçük kağıtlarla adet ile yediğiniz tatlıcıları, turşu ve şalgamcıları, ramazan boyunca satılan kerebiçi, küçücük bir teknede yaşayan fransızca hocamız-kocası ve 4 dil konuşan oğulları( bize ders vermesi karşılığında çamaşır makinemizde çamaşırlarını yıkıyordu ), dondurmacı ve cezeryeci halili, limanda ki çay bahçeleri, sahilde ki cep sineması, adanaya kaçamak yaptığımız trenleri, sıkma börek-içli köfte-yayık ayran üçlüsü, 13. katında hazırlık sınıfına gittiğimiz gökdeleni, otogarda etraftan arapça-türkçe-kürtçe konuşmalar duyduğunuz o çok renkli yapısı ile hatırlamak istediğim, anılarımda özel bir yere sahip şehir. üzülerek işittiğime göre artık ne sahildeki toprak yol varmış, ne ingilizce hocamız nadya hanım gibi insanlar kalmış, ne de sabaha karşı 4’te 2 kadın evimize rahat rahat yürüdüğümüz sokakları...özlenendir...