sözlerime şu cümlelerle başlamak istiyorum: vay amınakoyım. hâlâ açım.
efen’im birkaç gündür evde yalnızım. ve üşengenç biri olarak yemek yapmak çok zor geliyor. okulda da 75 kuruşluk yemeği yememeye başladım . dominos’tan bıktığım için doymayacağımı bile bile mc donald’s’a yan gözle bi baktım. dedim bunlarda ikinci menü 4 lira, birinciyi yerim doymam, bi daha alırım bu sefer belki doyarım... (zayıf olmama rağmen doymam ben. 1.84 boyunda ve 69 kiloyum.) ama her şey plânladığım gibi gitmemişti. birinci big mac’i yedikten sonra ikinciyi almak için kasaya gittiğimde beni şoke eden bir cevapla karşılaştım.
-beyefendi fişi kestikten sonra ikinci menüyü 4 liraya alamazsınız.
1.84 boyunda ve 69 kilo olan bir adama edilecek bir lâf değildi bu.
kendimi 3 sn. kadar kapitalizmin pençesinde hissettim. ezildim büzüldüm ne diyeceğimi bilemedim. en sonunda patlayarak "ulan o devrim olacak hepinizin belâsını sikecem" diye haykırmaya başladım.
kafamda dominos’a 15.90 lira vereceğime iki menüye 14 lira veririm diye kuruyordum. işte 1.90 liralık tasarruf için bunları çektim.
biraz evvel eve geldim. mike mike yemek yaptım. yemek de biliiniz mi? bilemezsiniz. çünkü yokluk yaşamadınız. hep baba parasıyla yaşadınız. neyse bu arada yaptığım yemek ekmek arası ne varsa’ydı. hâlâ bir açlık hissi var.
kızlar! lan gelin bi yemek yapın bana. valla sadece yemek yapın. böyle jartiyer giyin, elinize kırbaç alın beni kelepçeleyin demiyorum. sadece bir yemek. bu kadar zor olmamalı.
ühühühü.
1.84 ve 69. unutma bunları! 69 da istemem. duy bunları!
ühühühü.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?