bahman ghobadi’nin insanı izlerken sarsan, gerçekleri tokat gibi yüze vuran bir diğer filmi.
bazı sahneleri ağlayarak seyrettim bazılarında kıpırdayamadım bile tepkisiz kaldım, tıpkı sarhoş atlar zamanı’nda olduğu gibi, ya da karatahta’da.
neydi bu kadar içine çeken bu filmlere beni düşünüyorum, o coğrafyaya, oradaki yaşama, insanlara, hikayelerine ilgim bir tarafa, bu filmlerde yadsınamaz bir şey var ki, anlatılan hikayelerin gücü, gerçekliği ve sarsan ama asla duygu sömürüsüne kaptırmayan dramatik yapısı.
filmin beslendiği en önemli unsur yalın ve tarafsız bir gözlemle anlatılan yıkıcı gerçekliği...
işte bu, filmi, hiç bir teknik altyapıyla ya da milyonluk bütçelerle başarılamayacak bir anlatım düzeyine çıkarıyor.
biliyorsunuz yani, perdeden yansıyanlar kurgu değil, ya da bir propaganda malzemesi tamamen yaşanmışlığı...
hele o çocuklar, ah o gençliğini yaşayamamış yüzlerdeki yaşanmışlığın ve yaşanmışlığın çocuk ifadesi, bir daha hafızamdan silinmeyecek güzel bakan yüzleri...
bu filmi mutlaka izleyin, dünyanın bize hiç de uzak olmayan, hemen yanı başımızda ve hala devam etmekte olan bu vahşete ve drama, içinizi acıtarak ama asla ajite etmeden ortak edecek...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?