konuşmak

bazen güzeldir.

anlatacak bir şeyin varsa eğer, ve anlatabiliyorsan onları, harikulade. karşındaki için de güzeldir hatta. dinlemeyi biliyorsa tabii.

ama bazen berbat bir şeydir.

biriyle - size olan yakınlığı hiç mühim değil - konuşurken birden söyleyecek bir şey kalmaz, bir anda kitlenir muhabbet. anladın di mi o anı? birkaç saniyelik çok ani bir sessizlik olur hani. işte o an taraflardan biri mutlaka o sessizliği dağıtmak için bir laf atar ortaya. işte o zaman berbat bir şeye dönüşür konuşmak. konuşmaktan tiksinirsin.

halbuki söyleyecek bir şeyin yoksa, en azından o an için aklına bir şey gelmiyorsa sus di mi? ne oldu yani o sadece konuşmak için söylenen şeyler ağzından çıkınca? biraz sus. aklına bir şey gelene kadar, gerçekten konuşacak bir şeyin olana kadar sus. biraz da birlikte susun, sessiz oturun. ne var bunda bu kadar korkacak?