kazım koyuncu

ne zaman bu ba$liga bir $eyler yazmaya cali$sam bogazimda bir $eyler dugumlenir, nutkum tutulur, parmaklarim klavyenin uzerinde dola$ir kalir.

ne zaman bu ba$liga yazmaya kalksam once cenazesi ile alakali goruntuler izlerim, daha sonra konserlerinden kesitler, yine nutkum tutulur, du$uncelerim bulanikla$ir, yine adam gibi bir adam icin adam gibi kelimeler bulamam yazacak.

hep du$unurum, rusya’nin nukleer deliliklerinin sonucu neden benim ulkemin en iyi sanatcilarindan birisinin hayatina mal oldu diye. hep aklima gelir bunun hesabini kimden sormamiz gerektigi, cevap bulamam. caylarda radyasyon yok diyen ve kameralarin kar$isinda cay icip daha sonra kanser olan devlet bakanindan mi, halki zamaninda ve etkili bir $ekilde uyarmadigi icin devletin bizzatihi kendisinden mi yoksa azrailden mi. yoksa rusyadan mi, ya da nukleer tesis fikrini ilk ortaya atandan mi, bir kere olsun bulamadim bunun cevabini. belki hepsinden, belki de sadece kendimizden, bilmiyorum. benim ve milyonlarin bildigi degi$tirilemez gercek ise gencecik bir sanatcinin yitip gittigi. bir kazim’in yerini kac kazim’la doldurabiliriz bunu bekliyorum ben hala ama dolmuyor, dolmaz. cok uzun sure daha kimsenin agzindan "koyverdun gittin benu" kelimeleri o kadar ahenkli duyulmayacak, kimsenin gitarindan o nameler dokulmeyecek ayni lezzette, kimse kazim koyuncu olamayacak yeniden.

$imdi yeniden soyluyorum ki o cernobil gotunuzde patlasaydi ke$ke de tum radyasyon icinizde kalsaydi.