jupp derwall

bir çocuklugu ve o çocuklugun temel oldugu hayatı eziklikten ve mahçubiyetten kurtaran insan. 6 yaşındaydım ve herşey hayal meyaldi. ortalıkta koşturan kırmızı şortlu, yarı çıplak, alabildiğine kıllı sakallı abiler bir antik çağ ayinindeki gibi kendilerinden geçmişti. kıvırcık saçlı giyinik bir başka abi bir adama sarılıyordu ve ağlıyordu. gozlukluydu bu adam, bembeyaz saçları dede hayranı bir veledin içinde güven uyandırıyordu. sakallı abilerden ve kıvırcık saçlı abiden çok farklıydı. o da çok sevinçliydi ama bilmiyorum sanki daha bir eski zaman adabındaydı. ben de mutluydum. dayımın bana tutmamı soylediği takımın maçıydı. farkında değildim daha o takımın bana neler yaşatacağının farkında değildim daha o gün içimde kabaran gurura tutkuyla nasıl bağlanacağımın. ama şoyle boyle anlıyordum o beyaz saçlı, edepli sevinçli, traşlı adamın ne kadar önemli olduğunu. sonradan öğrendim ama aslında derwall’in yaptığının bir takıma basit bir şampiyonluk kazandırmaktan ibaret olmadığını, yazıya başlarken dediğim gibi bir çocuklugu ve o çocuklugun temel olduğu hayatı mahçubiyetten kurtarmak oldugunu. toprağın bol olsun.