ıssız adam

hoştu güzeldi...ama ne sinema ağlama duvarı ne de oyunculuk ve özellikle ada karakteri insanı duygulanmaya sevk ediyor.
çoğu şey klişeydi,hiçbir şey "aaa nası yani ya" dedirtmedi,hepimiz alper’in değişeceğini,altta yatacağını,ada’dan sonra değişeceğini,çarşafları değiştirmeyeceğini falan ama en sonunda onu terk edeceğini falan biliyorduk zaten.duygusal şarkılarla,hemen hepimize aşina sahnelerle,kendimizi görmemiz ağlattı belki bizi,ama film bitince salonu tarayıp kim ağlamış,kimin damla sayısı daha fazla,aa şu kadın sümkürüyo resmen geyikleri yerine içimizde babam ve oğlum’daki gibi bir lezzet bıratı mı?hayır