hümanizm

kimi zaman insanların birbirlerine sırf insani duygular için dahi gülümsediği, "günaydın" dediği, bi selamı esirgemediği anlarda tavan yaptığını hissettiğim olgudur. lakin içerisinde bulunduğumuz zaman dilimi içerisinde bırakın "merhaba-merhaba"yı, bireylerin birbirlerine sırf insan oldukları için saygı duymasını artık kendi kendilerine bile herhangi bir pozitif duygu beslemediklerini düşünmekteyim. sabah sabah gördüğüm her 10 bireyden 12 tanesi kendi kendileri ile cebelleşir bir pozisyondadır. ha efendim şimdi denilebilir ki "e azizim malum hayat şartları, geçim sıkıntısı, ülkenin sosyo-politik durumu, şusu busu" ki bu söylemler son derece normaldir lakin bir ufak gülümseme çok mu zordur sorarım, ha gülümsemeden kasıt karşıdan karşıya geçerken ayağı tökezleyip düşen bireye karşı gerçekleştirilen gülümseme ve hatta kahkaha değildir efendiler bilmem ne demek istediğim anlaşılmış mıdır.