günlük şiirler

bir onat kutlar şiiri...

sen gittikten sonra iki çalgıcı
turnalar semahını çaldı ve kimse dinlemedi onları
benden başka. sarımsak kokusunun
yoksulluk ve rakıyla buluştuğu saygısız kalabalıkta
kimse duymadı beni terkeden
kanatların bıraktığı esintiyi. biri incecik öbürü kalın
iki tel vururken çalgının yüreğine
nicedir aklımı kurcalayan bertold brecht’in
"sevenler" şiirini düşündüm bir yaşamdan ötekine
yanyana uçan iki turnayı. taa yirmisekizlerden.
"güneşin ve ayın az değişken dilimleri altında
uçup giderler yine, böyle tutkun birbirine.
hey, nereye gidersiniz? - hiç bir yere - nerden gelirsiniz?
her yerden. sorarsınız, ne zamandır birliktesiniz? diye.
az zamandır. ne zaman ayrılacaksınız peki? - yakında."
çıktığımda hava acıktı ikindi güneşi gibi
nicedir ısıtmayan parlak ayın az değişken dilimleri altında
yürürken sordum kendi kendime. nereye gidiyorsun?
hiç bir yere. ne zamandır yalnızsın? bilmem, denize
ve ayışığından yapraklar kesen
şiire sormalı bunu. daha yazılırken
bir anıya dönüşen şiirlere
sordum kendi kendime ne yapılabilir çamurdan? heykel
acilardan? aşk. yoksulluklardan
bir devrim bile yapılabilir. ama hiç bir sey
hiç bir sey yapılamaz ayrılıklardan.
sen, çalgıcılar ve ayışığı çekip gittiniz uykunun
eşiğine vurulmuş bir turna gibi dönerek
düşerken sordum otuzdokuzlardan bertold brecht’le birlikte
"ne yapmalı peki?" aklim dokunacak
bir baska akıl arıyor. nicedir yabancı denizlerde
yıkanan tenim baska bir teni. "ne yapmalı?"
biliyorum yağmur yağmaz yukarı doğru yeniden
acımaz olur, silinir gider izi bıçağın.
ama hiç bir rüzgar doldurulamaz boş kalan yerini,
bir yaşamdan ötekine
birlikte uçan turnaların yerini
gökyüzünde.