evlat acısı

anne baba olmayanın tam olarak anlayamayacağı acıdır elbet..
ama düşünelim ki;
kadın ve erkek olarak addedilen iki insan var..
her ne şekilde olursa olsun bu iki kişi bir şeyler paylaşıyor..
çocuk sahibi olmak gibi bir karmaşanın içerisinde buluyorlar kendilerini..
kolay değil tabii, bir çocuk sahibi olmak!
sahiplik söz konusu ciddi anlamda..
dunyaya gelecek olan o korunmasız varlığın sahibi olmak..
9 ay mide bulantıları yaşamak, sancılar çekmek, her an bir şey isteyebilecek olmak, erken olacak diye korkmak, uyuyamamak..
yine uyuyamamak , o hallde sabah işe gitmek, maddi sıkıntı çekmemek için uğraşmak, kadını el üstünde tutmak, hiç bir şeye üzülmemesini sağlamaya çalışmak, en küçük tartışmada haklı da olsa çenesini tutmasını bilmek..
ismini ne koysak diye düşünmek..
küçük hırkalar, eldivenler örmek..
oyuncaklar almak..
oda kurmak..
ve o sancılı geçen aylardan sonra kendinden bir parça çıkarmak..
gerçek anlamıyla kendinden..
okusun, mutlu olsun, üzülmesin, hiç bir şeyden mahrum olmasın, sigara içmesin, terbiyeli olsun, kimseyi üzmesin, kimse karşısında ezilmesin, karnı tok olsun, güzel bi cep telefonu olsun, bilgisayarı olsun, iyi arkadaşları olsun, uyuşturucuya bulaşmasın..
biraz da bana yardım etsin..
ya da neyse etmesin rahat olsun..
iyi bir üniversiteye girsin, kimseye muhtaç olmasın..
askerliğini sağ salim yapsın..
iyi bir evliliği olsun..



bunlar ki çok temel konular, daha neler de neler..
kısmen yıllarını, planlarını, kendilerini bir yere bırakıp çocukları için birçok taviz veren iki insanın kaybı..
bunu anlatmak imkansız, kimsenin yaşamamasını dilemek gereksiz..