ekmek şarap sen ve ben

sozleri ihsan yuce’ye ait $iir. soyle ki;

ekmek sarap sen ve ben

bir de sabahin dordu
disarda kar
odamiz ilik
gozlerin ilik ilik damlarken bos kadehe
anlattin bana agzi sarimsak kokan bir cocukla yattigini
aski tattigini, karim dedigini ve aldattigini

kiskandim gogen’i tahitilim
terlemis vucudunu silerken
cuzzam mikrobunu ve yaktigi kulubesini
saclarin baglamisti ellerimi muz kokulum
gunesi dogurmustu olu cisim
marti cigliklariyla bir sahil kayaliginda
nefesin vucudumu yakiyordu yer yer
sam yelim sahra-i kebirim
kahrettim her seye o gun
babanin sarap canagina,
gogen’e,
kadere,
sana,
bana ,
bir de gittigin arabanin tekerine

ne diyordum arkadas....
diyordum ki ben bu zikkimi icmek icin icerim
ama icerken dusunmem neden iciyorum diye
daha sonra yaparim hayatin felsefesini

sirayla olurum fatih, selim, kanuni
bazen kadin hamaminda tellak....
bazen christoph colomb
napolyon’ken dusunurum elbede gecen gunleri
`timur ’ken beyazit’i yenisimi....
bir kere aristo’nun hocasi olmustum
ona verdigim dersle gurur duymustum
bazen jan dark’i kurtarmak icin calisan bir kahraman
bazen odunun atesleyen bir cellat olurum

eger daha da icersem
shaskespare halt etmis derim karsimda
salyali dudaklarimdan yayik sesimi dinlerim de
iste mozart’in aradigi melodi bu diye gulerim
enayiymis be platon...
bir icsinde gorsun....ne felsefesi varmis bu hayatin
anlasin gecmisi kinali dunyanin kac bucak oldugunu

islak kaldirimlarda yururken acirim
onde yalpa vuran sarhosun zavalli haline
ukalalik iste derim neme lazim senin
kendine bak; sende bir serserin bir sarhos....
ve yavas yavas kaybolur aci kahkalarim
sehrin izbe sokaklarinda
yavas yavas kaybolur benligim...