dün dişçiye gitmek için otobüse bindim,kulağımda her zamanki gibi kulaklık vardı ve yanımda oturan kızın bana baktığını çok geç fark ettim.sanırım zihinsel engeli vardı.fark ettiğim an kulaklığımı çıkardım,bana boynundaki künyesini gösterdi ismini söyleyemiyordu belli ki el sıkıştık "memnun oldum." dedim.çantasından telefonu ve kulaklığını çıkardı.sanırım müzik dinlemem hoşuna gitmiş olacak diye düşündüm.dolaşmış kulaklık kablolarını onun için açmak,yardım etmek için büyük bir istek duysam da onu incitmek istemedim.nitekim gerek de kalmadığını gördüm,büyük bir maharetle kulaklığın düğümlerini çözdü.daha sonra kulağına takmak yerine çantasına koydu.müzik dinlemeyecekti ama bana bir şeyler yapabildiğini göstermek istedi belki de.sonra bana gülümsedi ve birden fotoğrafımı çekti.o an bizimle ilişki kurarken çaba sarfetmemiş,bizleri haketmeyen onlarca insanı düşündüm.ve bu tertemiz kızcağızın iletişim çabasını...adaleti düşündüm.bir yerlerde olduğuna inanmak istediğimiz...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?