bilgiçlerin şiirleri

sevdiklerimiz kayıp giderken hayatımızdan
bir tek yastıklar kalır gidenin ardından
ağlar o gözler,akar yaşlar durmadan
bir geri dönüş daha hayal olduğu zaman

bir şey yapamaz o an insan
elleri kolları bağlanmış yıldızlardan iplerle
nereye gitti göremez,o an koşamaz insan
gözleri bir kere kapanmış karanlıktan hüzünlerle

ne sen sus ne ben konuşayım bu akşam
öylece oturayım,iplerime bakayım
hüzünleri bana ver hepsini ben alayım
ya da bu hoyrat başımı dağlara taşlara vurayım

gözlerimin gittiği yere bakıyorum
kimse görünmüyor,kıpırdamıyor hiçbir şey
gözlerim baktığı yere kadar gidiyorum
yine de kimse yok boşunaymış her şey

başkası etti ben buldum yine bulacağımı
kayboldum kendimde,kendimden geçtim
bir bakışımla sıra dağları geçtim ama
ben sıkıldım artık,aramaktan vazgeçtim.