istiklal caddesi

ilkbaharın ilk güneşli günlerinden
aydınlık ama soğuk bir gün
hayatın bütün renkleri solmuş gibi içimde.
gördüklerimi, içime çektiğim nefesi hissetmiyor ruhum.
ruhum bedenimin içinde bir yerlerde kıvrılmış saklanıyor,
korkunca yatağına sığınıp yorganını başının üzerine çeken bir çocuk gibi..
bedenim kendini geniş bir yolun başında buluyor.
daha önce hiç görmediği renkleri görmeye başlıyor,
herşey parıltılar içinde...
binaların uzun kolidorlar oluşturduğu uzun bir yolda yürüyorum.
yanımdan geçen turistin ağzından çıkan hiç bilmediğim bir kelimeyim ben,
kolunu bir kızın omzuna atmış 14 yaşlarında meraklı bir erkek çocuğuyum,
küçük bir büfede camın önünde duran renk renk şekerlemeyim,
kalabalığın içinde kendi olmaktan bıkmış, başkalarının hayallerini sevmiş biriyim ben.
eskimiş binalardayım , yol kenarında bir türlü büyüyemeyen ağacım ben.
şımarık bir bebek çığlığıyım, esen bir rüzgarım genç bir kızın saçlarını karmakarışık eden...
sahip olamadığım herşeyim ben burada
istediklerimi seçtiğim, istemediklerimi görmezden geldiğim yerdeyim
istiklaldeyim....