insan büyüdükçe yok olan şeyler

birilerine tutunmadan yaşayamazmışsın hissi..yerini ben özgürüm hahayt, kendime yeterim gibi aptal bir his alıyor ki özgürlüğün yalnızlık veya sevgisizlik olmadığını anlamakta ne kadar gecikirsen o kadar acıyor canın, tutunacak dallar aramakta buluveriyorsun kendini kaybettiğin çaresizin ardından..

sonra herkes herkesi sevebilir, hem severse ne de güzel olur, başka engel mi var ki hissi kalkıveriyor ortadan. insanın yaradılıştan gelen engellerinin, gururuydu, güvensizliğiydi, hırsıydı, aldatma hissiydi bokuydu püsürüydü, bünyeyi zaten yeterince yorduğu ve mücadele etmeye halinin kalmadığını anlıyor, akışına bırakmayı tercih eder hale geliyorsun da sular hep bulanık, akıntı ters yöne oluyor..

iyi niyetlerin sonra, sana sevgiyle baktığını sandığın gözlerin gün gelip de fesatla, hasetle baktığını görebiliyorsun..sonra sana bakan her gözü kötü görüyorsun ya, kimsenin gözüne bakasın gelmiyor, bırak iyiyi kötüyü, niyetlenesin gelmiyor insanlara..

insanlaştığını sandıkça, insanlığını kaybediyorsun özünde, güzelleştim sandıkça da çirkinliğini salıveriyorsun ortaya, büyümenin ardına sığınarak büyümeyi kaybediyorsun en sonunda.