necip fazıl kısakürek

ölünün odasi
bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmiş;

yerde çıplak bir gömlek, korkusundan dirilmiş.

sütbeyaz duvarlarda, çivilerin gölgesi;

artık ne bir çıtırtı, ne de bir ayak sesi...

yatıyor yatağında, dimdik, upuzun, ölü;

üstü, boynuna kadar bir çarsafla örtülü.

bezin üstünde, ayak parmaklarının izi;

mum alevinden sarı, baygın ve donuk benzi.

son nefesle göğsü boş, eli uzanmış yana;

gözleri renkli bir cam, mıhlı ahşap tavana.

sarkık dudaklarının ucunda bir çizgi var;

küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir ân kadar.

sarkık dudaklarında asılı titrek bir ân;

belli ki, birdenbire gitmiş çırpınamadan.

bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm;

bana geldiği zaman, böyle gelecek ölüm…

söze ne hacet.