henüz çocukluğumuzu bile yaşamamıştık. bir kadın eli değmemişti ellerimize.. bir sevgiliden mektup bile almamıştık daha.. bir gece sabaha karşı, pranga vurulmuş ellerimiz ve ayaklarımızla çıkarıldık idam sehpalarına. herkes tanıktır ki korkmadık.. içimiz titremedi hiç.. mezar toprağı gibi taptaze, mezar taşı gibi dimdik boynumuzu uzattık yağlı kementlere.asıldık ey halkım, unutma bizi...
uğur mumcu’nun bi yazısıdır.insanın kursağında bişeyler düğümleniverir okuyunca...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?