elma kurdu

hayatımda beni ağlatacak kadar korkutmuş olan şeylerin tartışmasız en komik görünümlü ve aslında en masum olanı...
fakat bu masum görünümünün yanında; vagonlar elmanın içinden geçerken öyle rahatsız edici bir ses çıkıyordu ki, babamın kucağında olmam bile zırıl zırıl ağlamamı engellemeye kar etmemişti...

yıllar sonra sunay akın’ın dizelerinde karşıma çıktığında ise etkileyiciliği korkunçluğundan değil, bu kadar güzel bir şiirin içinde kendisine yer bulmuş olduğundandı...

"
kabuğunu koparmadan
ne bir elmayı soyabildim
ne de iyileştirebildim bir yaramı
ama karşıma çıkınca
kızmadım hiç elma kurduna
bendim çünkü bıçağı saplayan
onun yurduna.."