çocuk

ağlaması ile hümanist bir insanı delirtebilen canlı, küçük insan, cinsel yolla bulaşmış bücür. keşke tüm çocuklar benim bebekliğimdeki gibi zeki olsalardı işi gücü bırakıp çocuk doğururdum. ama ne yazık ki bu bir ütopya. şehirlerarsı bir otobüste eve gidiyorum, finaller bitmiş (balıkesiristanbul) yalova’ya kadar bir vızıltı, puşt ağlamıyor da sadece eeeeeeeeeeeeeee diye bir gürültü ve de tam arkamda! şöför’e durun dedim, sırt çantamı aldım indim, saat gece 02.00! bir de yalova’da. allahtan müjde ar’ın filmindeki gibi kimse istanbul’un yolunu göstermeye çalışmadı bana orda. yoldan geçen başka bir otobüse bindim eve geldim. işte bendeki çocuğa katlanamama bu halde! aslında çocuk ile ilgilenmeyen ailenin kabahati bu, ilgi verilen çocuk niçin vızıldasın ki? ağlaya ağlaya uyusun, kucağa alışmasın diye, beşik içerisine bırakılan ve de ağlamaktan heder olan ve de en sonunda uykuya dalan bebekler gördüm nefret ettim o anneden...