bitecek

kendi cümlelerimi susmaya başladığımdan beri
bana ayrılan zamanı yaşa(ya)madım
kelime oyunları yetmedi ifade engelli ruhuma
bir gün birşeyler oldu,
(cam bardağın kırılışı gibiydi olanlar)
ama hatırlamıyorum şimdi.
her paragraf bir "düş(üş)"le başladı...
("giriş"tim,"gelişme"ydim,"sonuç"tum oysa ben)
anlat(a)madım...

bir gün birşeler oldu sanırım.
eve dönen yollarda kaybettim kendimi hep.
yüzüm ıslak bir kaldırım oldu.
bir merdivenin dibine bıraktım ruhsuz bedenimi
yıllardır aynı yerde duruyor olsa gerek
bir gidip baksam mı?

ne gökyüzü seyrettim,ne yıldızlara baktım ben
...güneşin doğuşunu izlemedim hiç...
ama anlat deseler,
kimselerin gökyüzüne benzemez anlatacağım yer,
güneşim kimselerin güneşine benzemez...
yıldızlarım parıldamaz benim kimseler gibi.

her şey ustaca kurgulanmış bir düzenin amatör sahneleri sanki,
(düzen denince içi yanan anarşistler bilirim ben,
kayboluşun kapısında beklerler şimdi)
denize anlam yükleyen şairler gibi olsaydım keşke.
suskun...
"geçecek" diyen tanı(ya)madıklarım gibi olsaydım.
bir çiçeğe gülmeyi,
bir de bana benzemeyi öğrenseydim...


şu anda "yüzlerce yüz"ün arasından seçebileceğim
"değerlim"leri tanımasaydım.
isimlere değil, yüzlere aşina olan biri kadar belirsiz olsaydı zihnim.
"sil" deseler siler miydim sahnelerimi?

"haydi en baştan!" deseler başlar mıydım?

bir gün birşeyler oldu...
değişiklik gibi,kayboluş gibi...
kulaklarım yeni bir içsesi daha kaldıramayacak kadar sağır oldu sonra
benim zamanım; yirminci yılımın ilerisi için geriye saymaktı artık
kalan her gün,
bir başka öğreti olmadan devam edecekti...
hep aynı adımda susacaktım sözlerimi.

bitecekti,
geçecekti ya hani...
bitti...

(nokta)