kısa pantolunlu hallerimizin salaklıklarıyla yüzle$tiğimiz ba$lıktır.
ben küçükken...tüm insanların anlamsız bir bağlılıkla birbirlerini sevdiklerinı sanardım.kavgalar ve sava$lar dı$ında gecerdi hayal saatlerim...
evimizde bir kamera olduğuna,ve bizi her an görüntülediğine inanırdım...hayali kameramın önüne geçip;"en mutlu benim,en çok ben egleniyorum" derdim.bu hayalime o kadar kaptırmı$tım ki; eski evimizin balkonundaki havalandırma bo$luğuna kamera taktıklarına kadar getirdim mevzuyu...o televizyondan beni izlerken herkes benim kadar egleniyor diye hayal ederdim...hiç kendi filmimi seyredemedim ben.
ben küçükken ; ağlardım hep...ama $ımarıklıktan.salaklığım gözya$larımı dü$üncesizce harcayıp bugünlerde ağlayamamamdan olsa gerek.
ben küçükken ;anneler hep aynı görünürdü gözüme...hepsi birer dizi karakteriydi,güzel,sakin ve anne.
barbie evim olmadı diye küsüp gitmi$tim evden...bahçenin arkasına saklanmı$tım...babama küsmü$tüm.küslükle harcamasaydım vakitlerimi...ne salakmı$ım.
ben küçükken ; bu dünya pek güzel bakardı bana.küçüklüğüm bacaklarımın kısalığından çok hayalperestliğimden gelirmiş meğer,bilememişim...hep beni sevecek bu hayat zannederdim.ne salakmı$ım...
(bkz: biz büyüdük ve kirlendi dünya)
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?