kendi ülkemizde azınlıklardan korkmak

ulkemdeki aptallardan korkuyorum,
insanlari dogduklari cografyaya, konustuklari dile, inandiklari tanriya gore ayiran aptallardan korkuyorum. gorusunu paylasmadigi insani zebani, kendini dunyanin merkezi gorenlerden korkuyorum. hayatinin tek gayesi tuttugu takimin sampiyonlugu olan kalabaliktan korkuyorum. kendisinden bihaber futbolcularin isimlerini ezberleyip, resimlerini duvarlara yapistiran, onlara laf soyleyenlere bicaklarla, baltalarla, doner bicaklariyla saldiran geri zekalilardan korkuyorum. cetin emecleri, bahriye ucoklari, ugur mumculari olduren orospu cocuklarinin hala kalabaligin icinde olmasindan korkuyorum. gazete aldigim bufeci, ekmek aldigim bakkal, sigara aldigim dukkandaki adamin o yada onlardan biri olabilecegini bilmekten korkuyorum. gece yarisi yol agizlarinda oturan fasist ibnelerden korkuyorum. ellerindeki ustupuden cigerlerine cektikleri tinerin beyinlerinde olusturdugu hasardan korkuyorum. beyinsizligin kurtulus yolu oldugu, her 10 senede af cikan birer sapkinlik ve rant kapisina donen hapishanelerin caydiriciligi olmamasindan korkuyorum. gunde 15 saat televizyon seyredip, orada kurulan hayal kumpanyasini hayat kabul edenlerden korkuyorum. yasadiklari, olmayan dunyanin varligina biat edip, birer polat birer cakir olmak isteyen onlara ozenen salak genclikten korkuyorum. m.ali erbili en buyuk oyuncu, bedri baykami en buyuk ressam, umit beseni en buyuk piyanist, kasagiyi tek turk romani! sanan kalabaliktan korkuyorum. mamafih korktugumu soyledigim hicbir it oglu it karsisinda egilecek, gozlerimi gozlerinden cekecek de degilim. korktugumu soyledigim herkesin toplamindan daha zekiyim cunku. ulkemde azinlik olmadigi, her vatandasin ayni hakka sahip ve insan oldugunu bilecek kadar akilliyim. belki bu yuzden en cok kendimden korkmam gerekirken farkinda olmanin sorumluluguyla, en buyuk dusman olan kendimin onunde, bu kadar aptal dostun arasinda, egiliyorum.