türkü gözlüm

bedirhan gokce’nin bir siiri ;

kar yagiyor turku gozlum
kar yagiyor buralara.
uzun hava agit gibi,
dokuluyor bulvarlara.
sen de gittin buralardan,
boyle bir karli havada.
okul bittikten sonra 95’in yilbasinda,
gelmis ozlemistin beni,
sarilmistin hickirikla,
kar yagarken dilek tutmus,
kar yemistin avucumda.
nasil gittin turku gozlum,
mahzun kaldim buralarda.
guluslerimiz geliyor,
agliyorum buralarda.

sen bir ogretmensin simdi,
657 devlet memuru.
kit kanaat gecinirsin,
seni bekledigim gibi,
beklersin ay sonunu.

belki de evlisin simdi,
bunca yil gecti aradan.
sen beni unuttun belli,
turku gozlum cik hatrimdan.

oralara da kar yagar mi,
gunes cikar mi ardindan?
sacaklardan su damlar mi,
su girer mi papucundan?

yokluk kotu turku gozlum,
yoklugun cikmaz aklimdan.
varlik guzel turku gozlum,
varligin yitti yanimdan.

okulun bittigi yil tayinin cikti doguya.
belki yazarsin diye,
bir kalem almistim sana.
o kalemle mektup yazmis
o kalemle aglamistin
ama o son mektubunda
sen ne kadar degismistin
sozlerinde degismisti
degistigin belliydi ki
kaleminde degismisti.

ah benim turku gozlum
ne oldu birden sana ?
and icmistik gunduz gece
and icmistik kopmamaya.
haci bayram’da dua ettik
ayirmasin allah diye...
bir fakire para verdik,
belki dua eder diye...

fakir mi dua etmedi,
sen mi yalanci ciktin
o fakiri goremedim,
gelmedi namaz vakti.
cok oturdum musallada,
her tabutta kendim vardim,
dua ettim ardim sira...

simdi en arabesk duygularla
dudagimda o turku,
yuruyorum bulvarlarda...
ellerim usurken hep
ellerin gelir aklima.
yuregim agliyor simdi,
yaniyorum buralarda...
kar yagarken hazin hazin,
oluyorum turku gozlum,
oluyorum buralarda...