comfortably numb

kahreden ama vazgeçemediğim sesler bütünü.
dinlediğimde kendi kendime bile söyleyemediğim şeyleri gözümde canlandırır bazen. telkinler yetersizden öte gereksizdir. daha ilk duyduğunuzda farkındasınızdır ki konuşan kişi acıyı dindiremez. onu dinleyip rahatlayın, hadi gösterin acıyan yeri eğer bulabilirseniz. tabi ki bulamazsınız, acı olmadığından değil, gösterebileceğiniz bir acı olmadığından. anlatmanın anlamsızlığının farkında, dindirilebilecek bir acıya sahip olmadığınızı söylersiniz. gözünüzde canlanan, belki daha önce var olmuş belki sadece var olmasını istediğiniz gerçeklikten, bir kare anlatırsınız. o kare başka yansımalara, yaşanmış yada yarım kalmış hislerin, tekrarını yada ilk deneyimlerini yaşatır oturduğunuz yerde. hissizliği hissetmeye başlarsınız ama konuşan kişi daha pes etmemiştir. küçücük bir acı hissedersiniz ve ruhunuz haykırır. telkinler isteklere dönüşmeye başlamıştır artık, ama siz hala en başındaki gibisinizdir. son bir kere daha anlatmayı denersiniz, herhangi bir duygudaşlık beklemeden. bu sefer hissizliğin hissi tamamen ele geçirmiştir sizi ama o an belkide en çok hissettiğiniz andır. ve solo sonsuza devam ederken siz bir daha asla bu şarkıyı hiç dinlememiş siz olamayacağınızı anlarsınız.