hayvan sevgisinin illa ki olması gerektiği ya da hayvan sevmeyenlerin insan da sevemeyeceği gibi inançları olmayan birisiyim. hatta birçok hayvandan hazzetmem, büyük bir kısmından da korkarım. ancak nefret edip bunu eziyetle dile getirmenin de bir manası yok.
11 yaşındaki kedim öleli henüz iki hafta oluyor, hastalandığında ben tatildeydim, komşuma bırakmıştım, yaşlılık kaynaklı hastalığı sebebiyle bir kaç gün içerisinde beslenemez hale geldi, ağzından besin verirken fotoğraflarını gönderdiler ki hala etkisinden kurtulabilmiş değilim, çektiği acı her halinden belliydi, başını kaldıramıyordu, içimdeki acıyı anlatamam...onunla birlikte canım yandı benim de...
bu yaratığın küçücük yavruyu alıp yerden yere fırlatıp üzerine basmasını ve hiçbir şey hissetmemesini anlayabilmem mümkün değil, kimler canını yaktıysa gitsin onların üzerine bassın, onlara gücün yetmiyorsa ne istersin küçücük yavru kediden...
bunu yine psikolojik sorunlarla açıklayan psikologlar çıkacak, hiç kusura bakmasınlar, her türlü insafsızlığın adı psikolojik sorun oldu, ne güzel demiş atalarımız:
adını vermiş deliye, g.tünü vermiş çalıya
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?