özlemek

hava çok soğuk , istanbul bogazının ayazı ahşap evden içeri süzülüyor , yorganın içindeyim , bir tek burnum dışarıda çıkmasam hiç yataktan , gitmesem bugün okula ama olmaz anne bağırıyor aşağıdan ’’ hadi kalkın artık ’’ . kalkıyorum , el yüz yıkamak işkence, kuyudan gelen su buzun biraz çözülmüş hali . koşarak aşağıya ön odaya iniyorum , işte cennet ... soba yanıyor , üzerinde ekmekler çay da doldurulmuş bardaklara , benim ki paşa çayı biraz ılıtılmış , baba da okul önlüğümü sobada ısıtıyor heyyyt be ekmeklere tereyağ da sürülmeye başladı , gömül ...

evet özlüyorum çocukluğumun sabahlarını ...

okul yolundayım yanımda pati . pati benim köpeğim, kaniş - sokak köpeği kırması bişey. kedilerden acayip korkar ama gene de kendi çapında beni korur işte. hemen her sabah evden dışarı kim çıkacaksa ayakkabıları alıp çatıya çıkarması en büyük olayıdır , babam birkaç kez bu sebepten vapuru kaçırdıktan sonra akıllandık , geceden saklıyoruz ayakkabılarımızı .

evet özlüyorum pati’yi ...

sınıfımdayım , öğretmenimiz yeni birşeyler anlatıyor , bol örnekli , bol hikayeli . tenefüs ; mevsim hiç farketmez eksiksiz bahçedeyiz , oyun çok , lastik favoriler arasında . bir don lastiğiyle bu kadar mı eğlenilir arkadaş .. bayılıyoruz hepimiz ...

evet özlüyorum okulumu ...

okul sonrası eve dönüş , kapının üzerinde anahtar , bizim orada hep anahtarlar kapının üzerinde olur , gelen kimse kapıyı açar girer , anahtar bırakmamak çok ayıptır , komşular senin onlara güvenmediğini düşünür. giriyorum içeri , çantayı fırlatıp hemen sofraya ohhh çorba miss ...

evet özlüyorum annemin çorbalarını ...

veee sokak saati . işte burası günün en keyifli anı , mevsim hiç farketmez mutlaka sokağa çıkılır. kışsa parka , hele de kar varsa yokuştan merdivenle kaymaya, yazsa denize gidilir. vapur köpüğüne atlanır , hava kararana kadar bisiklete binilir ve illa ki salçalı ekmek yenir.

evet özlüyorum çocukluğumu ...