geçmiş hatırlandığında akıldan geçenler, bazen de özlemdir.
sadece ev telefonlarımız vardı, cevapsız çağrı ya da sms yoktu, telefonun yanında kocaman bir fihrist ve not almak için kağıt kalem bulunur ancak anne hiç bir zaman doğru düzgün not almazdı buna rağmen kimse kimseyi yanlış anlamaz, iletişimde kopukluk olmazdı.
sokakta arkadaşla, sevgiliyle buluşulacağı zaman buluşulma saatine göre evden çıkılır, taksimde ptt nin önünde, bağdat caddesinde kristalde, kadıköyde ise wendy’s de buluşurdu kimse yollarda kaybolmaz , gerekirse 1 saat beklenir ama geciken kişinin hayatından endişe duyulmazdı.
arkadaşlarımız hakkında bilmek istediklerimizi, bizim hakkımızdaki düşüncelerini öğrenmek için bir ekran önünde oturup bakabileceğimiz sanal sayfalar yoktu direk kendisine sorardık.
dertlerimizi, üzüntülerimizi bütün dünyayla değil dostumuzla paylaşırdık, kol kırılır yen içinde kalırdı.
her köşe başında kahveci yoktu, bişeyler içmek istediğimizde bir pastanede oturup keyifle tadına çıkara çıkara kahvemizi içerdik.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?