kadınım ben...
bir kaya. koptum beni tutan yukarıdaki kayalardan. rüzgar yaptı, fırtına yaptı. koptum düştüm bir yere. koptuğum kocaman kaya bana yukarıdan bakıyor sadece...yanıma gelemiyor. yalnızım. kimi zaman insanların üzerimde oturup denizi seyrettiği, kimi zaman yorulup dinlendiği, savunmasız bir kaya.
martılar yok, burası ıssız. kuşlar ara sıra uğrayıp gidiyor. gece dolunayın bile terkettiği zamanlarda yapayalnızım. fırtınalar sürüklüyor, birgün düşüp parçalanacağım, bu sefer kurtuluşum yok diye üzülüyor, korkuyorum.
kadınım...dimdik ayakta bir kayayım. benden de yarın öbürgün minik kayalar uçup gidecek aşağılara. aldanıyorlar dimdik görünmeme, güçlüyüm sanıyorlar. ama her rüzgar üzerimden bir sürü şey alıp götürüyor. üzerimde kimi zaman düşen taşlardan çatlaklar oluşuyor ama yılmıyorum. her defasında rüzgarın getirdiği kumlardan yeni yamalar yapıyorum duygularıma.
ben kadınım. havada da, karada da, suda da...
dünyada da...
korkuyorum karanlığımdan, her kadın gibi ama kayayım işte. her devirden farksız, aydınlığımı, her yanıma destek olacak, boranlarda, fırtınalarda beni tutacak ve karanlık gecede "yanındayım korkma" diyecek kayamı arıyorum hep. tüm tutarsızlığım, tüm çelişkilerimle...
taş devrinden bu yana...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?