din

çıkış sebebi insanın korkusudur. insan karanlıktan, hayvandan, doğadan, en önemlisi kendinden ve benzerlerinden; şundan, bundan kısacası bilinmeyenlerin ya da ne yapacağı belli olmayanların topundan korkmuş ve kendini koruma görevini kendinden güçlü, kuvvetli, herşeye hükmeden, yaratma yetisi olan ve arada çarpan, yüce bir varlığa vermeye gerek görmüş ve öyle de yapmıştır. bu put olmuştur, tanrı olmuştur; şu olmuştur, bu olmuştur.. önemli olan insanın beceremediği ya da beceremeyeceğini düşündüğü işleri, bilmediği ıvrı zıvrı üzerine atacağı, aslında iş yapmaktan kaçacağı, arada korkup endişelenince, bir şey olunca işte "yüce ..., sen her bir şeye kadirsin. haydi yağmur yağdır!" diye göğe, ateşe seslendiği, haykırıp istekte bulunduğu, pis işlerini yaptırdığı ve bir de sonra kendi başına bela ettiği şeye (nedir o şey bilmiyorum) "din" denir. din çıkış olarak bir "inanç" değil, "öyle bir şey olsa iyi olurdu" inancının inancıdır. sonra bu inancın inancı yerini aslında kendi yaratıcısı olan insanın kul olduğu inanca bırakmıştır.

dinin eski efendisi insan, yeni efendisi tanrıdır.