çocukluk

az önce metrodaydım.arap şükrü’den çakır keyif çıktıktan sonra cebimde kalan son 1 tl yi metrodaki otomata attım.çikolatalı gofret aldım.para üstü vermedi.bi tane daha aldım.o arada metro gelmişti.elim kolum doluydu.alel acele metroya bindim.bir arı koca yanyana oturmuşlardı.karşılarındaki tekli koltukta 8-10 yaşlarında kızları,koridorun diğer tarafındaki tekli koltukta ise en fazla 6-7 yaşlarında küçük erkek kardeşi oturuyordu.gofretimi yerken canı çekmiştir diye diğerini karşımdaki çocuğa verdim.olay bundan sonra koptu..
benim zamanımdaki çocukluk olsa,onu alıp sevinçle yerdi..ailesinden biri de kibarca teşekür ederdi..gözlerinin içinde göreceğim bir anlık mutluluk beni de mutlu ederdi.halbuki hiç de öyle olmadı.babasıbi iki şey söyledi çocuğa gülümseyerek..çocuk tedirgin oldu.biraz elinde tuttu,sonra ablası bikaç el işareti yaptı..çocuk ta kısık sesle "anne al bunu çantana koy"dedi.ve yemedi..sonra ayakta kalan yaşlı kadına yer vermemek için iki büklüm oldu,başka bir adamın uyarısıyla kalktı ablasının yanına gitti..

içimden geçenler şunlardı;
artık ne çocukluk kaldı ne saflık..ne anne kaldı ne baba..ne yaptığını bilmeden çocuk yetiştiriyor insanlar..çocuk ya çocukluğunu yaşamadan 7 yaşında,çocuktan başka herşeye benzeyen bişey oluyor,ya da anne baba baskısıyla ezik bir tip olup çıkıyor.hangi şekilde olursa olsun artık insanlar içi boş yetiştiriliyor.o gofret yenmeliydi..belki şu anda yendi ama birilerinin kontrolünde..veya birileri izin verdiği için yendi.halbuki bir çocuk için bir gofret,özgürlüün ta kendisi olmalı.istediği gibi yüzüne gözüne bulaştırarak,avucunun içinde sıkarak yemeli o gofreti.
sonra da ellerini üstüne silmeli..
annesinin çantasında işi yok o gofretin..