bazen doğumu müjdeliyor bazen ölümü. ne işe yaradığını hiç anlayamadım, anlayamayacağım da sanırım. kapıya bırakılan güzel bir not eşliğinde zaman zaman umutlandırsa da insanı, ’ölüyor muyum ben? tanrım, öyle güzel ölüyorum ki, kollarına al beni...’ diye de düşündürür zamansız... zamansız, mekansız umulmadık bir beklentiye sokar insanı... aşk beklentisi, ’o’ beklentisi, ölüm beklentisi...
de profundis clamavi ad te domine...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?