cem karaca

sahibi geldi

o gözlüklerinin arkasından bakıp niçin ağlıyorsun?
nerde o eski istanbul diye hayıflanıyorsun.
vallahi zor iş, doğup büyüdüğün şehirde,
dımdızlak bir yabancı gibi kalmak.
bir tabureye tüneyip akşamları kadehlerde boğulmak.
lakerda kokmuyor artık istanbul şehri,
paskalya yumurtası bile yok. "şart mı ki?"
o eski bostanlar ağzına kadar blok apartman şimdi.
seninse dikili ağacın bile yok!
kaçırılan bir trenin ardından koşup,
yetişmeye takatin yok.
bir yeni sahibi var artık bu şehrin, anlasana,
kimselerden korkusu yok!

duvara astığın o çorapların sahibi geldi.
altına aldığın kilimlerin sahibi geldi.

kıro, keko, hırbo, zonta, maganda!
kıro, keko, hırbo, zonta, maganda!
-ah ah nerede o eski istanbul?
o eski kalamış, o boğaz, o güzelim sahiller?
- vallahi haklısın azizim.
halk sahilleri doldurdu, vatandaş denize giremiyor.
- kültürsüzlük canım n’olacak? bir sürü köylü işte!
- kızım koş! koş! sular geldi sular. gözümüz aydın ayol!

kes lan!
sen ülkedeki halkım, savaştaki askerim,
ekinim ve ekmeğimsin. sen üretenimsin.
birisi söylemişti hatta bir zamanlar. sen! efendimizsin.
ve bu bizans eskisi şehir,
ve bu bizans eskileri utansınlar kendi kimliksizliklerinden.
siz! uğruna neler çektiklerimiz...
bana göre vallahi hoş geldiniz.