bu mesajlara çocukken dahi ihtimam göstermezdim. atana söverdim.
bu mesajlar bir dalga gibiydi. bir arkadaş grubundan diğer bir arkadaş grubuna geçerdi. örneğin bana ilk geldiğinde "ulan yandık, al işte başlıyoruz, anasını satayım." derdim. çünkü bilirdim ki o mesajdan diğer ortak arkadaşlara gidecek ve onlar bu dalgaya kapılıp aynı mesajı bana tekrar atacaklardı. bu mesaj bana ilk geldiğinde hemen en acilinden mesajı bana atacak olan potansiyel arkadaşlara "o mesajı bana yollayana açık net söverim." diye mesaj atar ya önlem alırdım ya da bir sığınağa saklanır bu musibetin başka güruha sirayet etmesini beklerdim. tabi bu arada mesaj geldikçe söverdim o ayrı. ya oğlum, alt tarafı bir mesaj diyeceksiniz, eyvallah da, bu mesajların bazıları uzun oluyor, telefon mesajı güncelleyene kadar imanı gevriyor, demeden bir başka arkadaş aynı mesajı yine gönderiyordu. anası ağlıyordu mesaj kutusunun.
bu gençlik çok zor bir dönemden geçti sözlük, umarım bu tür rahatsızlıklar bir daha bu gençliğe bulaşmaz.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?