yıllar önce okuduğum suç ve ceza adlı kitabıyla karşılaştırığımda bu kitabın 1. eseri olduğunu düşünmüştüm. üstünden 9-10 yıl geçti. dostoyevski dendiğinde çoğu kişinin aklına suç ve ceza gelsede benim ilk olarak aklıma gelen eseri karamazov kardeşleridir. güzel bir kitaptır, derin bir kitaptır. suç ve ceza’nın aksine sıkılarak, bunalarak, zorlayarak ilerleyeceğiniz bir kitap değildir. felsefe kulübünün bir paylaşımıyla beraber aklıma yeniden düşmüştür. paylaşılan bölümü aşşağıda siz güzel okurlarımız ve yazarlarımıza sunuyorum.
dünyanın değişebilmesi için önce insanların değişmesi gerekir. herkes birbirinin gerçek kardeşi olmadığı sürece insanların kardeşliğinden söz edilemez. kişioğlunun yaratılışı, hakkına razı olmaya bırakmaz onu hiçbir zaman. bu yüzden herkes kendine verileni az bulup homurdanacaktır her zaman. başkalarını çekemeyecek, onları yok etmeye çalışacaktır. bunun ne zaman gerçekleşeceğini soruyorsunuz. gerç...ekleşecek ama önce kişioğlunun yalnızlaşma çağının sona ermesi gerekmektedir.” –“hangi yalnızlaşmadan söz ediyorsunuz?” diye sordum. “şimdi, özellikle bu son günlerde giderek her yerde yaygınlaşan yalnızlaşmadan. henüz tam başlamadı, zamanı gelmedi... çünkü şimdi herkes kişiliğini tam olgunluğa erdirmek, hayatı tanımak çabasındadır.
ne var ki olgunlaşacağız derken evrende yapayalnız olduklarını gördükleri için, bu çabaları kendi kendilerini yok etmekle sonuçlanır. çünkü günümüzde herkes kopmuştur toplumdan, kendi kabuğuna çekilmiştir. herkes birbirinden uzaklaşıyor, saklayabildiğince şeyi de kendine saklıyor. sonunda insanlardan kaçmaya başlıyor kişi. kendi başına para biriktirirken şöyle düşünüyor: “şimdi ne güçlüyüm! hiçbir şeyden korkum yok artık!” oysa ne denli zengin olursa, onu yok edecek güçsüzlüğün içine o denli gömüldüğünü bilmez çılgın. çünkü tek kendine güvenmeye alışmıştır.
toplumdan kopmuş, ruhuna, insanların yardımına inanmamayı, insanlardan bir şeyler beklememeyi öğretmiştir. paralarının, onların ona verdiği hakların kaybolmasından korkar yalnızca. çağımızda insanlar gülünç bir inatla, kişiliğin gerçek güvenliğinin, yalnız başına çalışmakta değil, tüm insanlığın beraberliğinde olduğunu anlamamakta diretiyorlar. ama hiç kuşku yok ki, bir gün gelecek, bu ürkünç yalnızlık da sona erecek, insanlar birbirlerinden kopmalarının anlamsızlığını bir anda anlayacaklar. bunca zaman karanlıkta nasıl oturduklarına, ışığı göremediklerine şaşacaklar.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?