bişizofreninyarattığıkarakterimben

gurbet ellere yeni yeni gelmişim. bir tarafım artık ailemin yanında değil de istanbuldayım diye mutluluktan uçarken, bir tarafım arada bi yerli yersiz annemi özleyip bir ağlama tutturmakta. nereden geldiğini bilmediğim bir hüzün tam gözlerimin dibinde durup durmakta. istanbula gelmişim; hep yanımda olacağına söz vermiş iz bırakanım terk-i diyar eylemiş, susmuş bana karşı. kızgınlıklarım var, küskünlüklerim, bildiğiniz gibi değil, yanıyor canım çokça. günlerden bir gün, soğuk bir salona giriyorum, başım ağrıyor çok, salon soğuk, salon sessiz, salon düzensiz, sadece onu görüyorum o anda karşımda. elinde bavul var, gidiyor demek ki. yüzünde bir gülümseme var, yaşadıklarını gizleyen maske gibi bir gülümseme. bakıyorum, görebilir miyim diye olup biteni. sanki çok az. görebiliyorum gibi. belki de o kadar yetenekli değildim bu konuda.
sonra alıyor bavulunu gidiyor o, memleketime gidiyor. ben de gideceğim arkasından ama üç gün sonra, ah diyorum, sızlıyor içim. daha ben burdayım, koskoca üç gün.
geliyor, gidiyoruz, gülüyoruz, yiyoruz, içiyoruz, o bana k9 açıyor, ben kafa sallıyorum çılgınca...
aradığım sığınacak bir limanmış da bilmiyormuşum.
daha küçük ve savunmasızmışım.
sonra iz bırakanlar geliyor, "öyle davranmayacaktın ona" diyor, tartışıyoruz. doğruyu yanlışı beraber buluyoruz.
hayaller kuruyoruz, gerçekleştirmek için şanslar yaratıyoruz, uyumuyorsak beraber, uyuyorsak beraber. bu kez anladım bir film olsaydı baş rolünü oynar mıydık beraber?