bir insanı tanımak

aslen kendini daha iyi tanımaya açılan ilk kapıdır.
zira kimi tanımışsak ya da tanımaya çalışmışsak ilk önce kendimizle şöyle bir kıyaslama vaziyetine geçmişizdir; kimi zaman bağdaş kurarak oturduğumuz yerde,kimi zaman buharlı ya da buharsız, zayıf gösteren ya da şişman gösteren veyahutta banyo ya da boy aynasında,kimi zaman herhangi bir yerde dalıp gittiğimiz bir anda yapmış olduğumuz kıyaslamalar.. bizi mi bize veriyor yoksa başkalarını daha iyi tanıma yoluna giderek bizi bizden daha fazla mı alıp götürüyor bu kısmı tartışıladursun ama bana göre ben’i ben’e veren en yegane durumdur bir insanı tanımak.. insanlar, kendi içlerinde kendileriyle empati kuramadıkları sıkıcı anlarda kendilerine doğru yaklaşan yeni insanı gördüklerinde ve dahası tanımaya başladıklarında, "kendi benliğini koltuk altına almıştır da öyle gelmiştir" sanırlar.