bilmediğim gerçek gözlerimden dökülür
son sözümdür hissettiklerim
belleğimin karmaşası ile bakıyorum hayata
dokunuyorum seslere
karmaşık görüntülerle yaşıyorum hayatı
zamanın içerisindeki toz gibi dağılıyorum yavaş yavaş
üzerimden ayrılan bulut ruhum olsa gerek
bilemez kimse gerçeği
içimdeki gizli bir sandık gibi tekrarlıyorum adımı
narsizmin doruklarından bakıyorum dünyaya
sevemiyorum kimseyi kendimi sevdiğim kadar
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?