sabahin ilk i$iklarinda
kargalarin otu$uyle uyaniyorum artik
sabah sesinle uyanirdim biz zamanlar
hayatin bana attigi ironik kaziklardan sadece biri bu
uyku artik eskisi kadar zor degil
uykunun zaman kaybi oldugu gunler eskide kaldi
tek kaci$ yolu uyku oldugu zaman
olum en iyi ihtimal gibi gorunur insana
en uzun, en sessiz, en yalniz
onun kabusu
benim ruyam
digerinin kaci$i
sessiz cigliklar agiran kulaklarimda yankilanirken
acidan kivranan bu naciz vucut
(tek ilaci kilometrelerce uzaklikta olan)
bir fisilti bekliyor, caresiz
oysa tek kelime yeterli onun icin
"sen", "ben" degil
sadece "biz"
sona yakla$tigini anlayamayan
labirentteki fare gibi hissediyorum
farkinda olmadan ciki$in onunden geciyorum
oyunun bittigini sandigim anlarda umutlaniyorum
o anda gercegin sogukluguyla irkiliyorum
seni sevdigim anlarda kendimi hic sevmiyorum.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?