ben

yalnız olsam, baksam kendime karşıdan. soru sormayı unutsam, cevapları unutsam. kaybolsam yolumu hiç bulamasam. geldiğim yön, gideceğim yön hepsi birmiş aslında. git git bitiremesem, sona yaklaştım derken, artık bu son derken yeni bir başlangıç olduğuna uyansam.

ne ağlasam ne de gülsem. üzerimde huzurun getirdiği bir gevşeklik, bir uyuşukluk olsa sadece... doğuştan embesil, ağzını açmış boşluğa bakan çocuklar gibi.
bütün belaları üstüme toplasam hiç zarar görmesem, hiçbir aşktan yara almasam. gizli bir güç uçurum kenarlarındayken geri döndürse beni hep.

tek eksiğim bir dost olsa. böylece hiç sırtımdan vurulmasam. tanışmasam, tanımasam yeni yüzleri; eskileri unutmakla yetinsem sadece... neden arayıp sormadığımı merak etmese kimse ve yalnızca bunun hesabını sormak, suçlamak için aramasalar.
sakin bedenim içinde çılgınca dans etse ruhum, kavalyesi bile hissetmese.

geç şu düz çizginin üzerinde yürü dediklerinde, sarhoş değilken arkamı dönüp inadına sarhoş olmaya gitsem. görünmez olup üzerine bir de kör olsam. boşlukta asılı kalsam.
suratına tükürdüğüm insanlara hesap sorsam; neden bu kadar çoksunuz hiç bitmeyecek misiniz desem.

"hayır" demenin ezikliği "evet" demenin gönül rahatlığına bıraksa yerini ve ben herkese hayır diyebilsem.
ve daha bir çok şey...

ama ezberimde tek şey olsa; bir sevenim var desem.her ne olursa olsun daima var olacağına emin olduğum, benden geçmez diye yemin edebileceğim...
ve ondan güvenmeyi öğrensem.